Umiłowani Bracia w Kapłaństwie!
Drogie Siostry Zakonne!
Kochani Diecezjanie!

Chrystus zmartwychwstał!
Prawdziwie zmartwychwstał! Alleluja!

Po 40-dniowym Okresie Wielkiego Postu, stajemy dziś przy Zmartwychwstałym Panu, wyraĹźając naszą wiarę w Jego zwycięstwo nad śmiercią, grzechem i szatanem. Jezus jest pośrĂłd nas! Zmartwychwstał! Przychodzi i mĂłwi: PokĂłj wam! Nie lękajcie się! Odpuszczone są wasze grzechy. Otwarte zostało niebo. „Kto wierzy we mnie, chociaĹźby umarł, Ĺźyć będzie” (J 11,25).

Z okazji Świąt Wielkanocnych składam wszystkim Diecezjanom, zarówno kapłanom, osobom życia konsekrowanego, jak i świeckim, najlepsze i z serca płynące życzenia. Życzę obfitych darów zmartwychwstałego Pana, Jego błogosławieństwa na każdy dzień, głębokiej paschalnej radości, żywej wiary, nadziei i miłości oraz prawdziwego pokoju. Niech On obdarza Was dobrym zdrowiem, radością i siłami do podejmowania każdego dnia nowych zadań.

Z wielkanocną radością wyruszmy w drogę, aby głosić światu Chrystusa Zmartwychwstałego słowem i czynem. Dawajmy świadectwo o Nim wszędzie tam, gdzie jesteśmy, gdzie żyjemy, zwłaszcza w naszych wspólnotach rodzinnych, kapłańskich i zakonnych.

Zmartwychwstały Pan jest naszą nadzieją, szczególnie na niełatwe czasy. Z Jezusem, który zwyciężył śmierć nie musimy obawiać się niczego i nikogo. Wszystko możemy w Tym, który nas umacnia. Niech wielkanocna nadzieja wypełni nam serca!

Na radosne przeżywanie Świąt Paschalnych, całej Wielkanocnej Oktawy oraz Święta Miłosierdzia wszystkim z serca błogosławię.

Płock, dnia 30 marca 2009 r.

Wielkanocne praktyki rodzinne

Czytamy w Ogólnych normach roku liturgicznego i kalendarza: "Ponieważ dzieła odkupienia ludzi i doskonałego uwielbienia Boga, Chrystus dokonał przez paschalne misterium swojej błogosławionej Męki, przez które umierając zniweczył naszą śmierć i zmartwychwstając przywrócił nam życie, święte Triduum Paschalne Męki i Zmartwychwstania Pańskiego jaśnieje jako szczyt całego roku liturgicznego. Takie znaczenie, jakie niedziela ma w tygodniu, uroczystość Wielkanocy ma w roku liturgicznym" (nr 18). Triduum Paschalne rozpoczyna się Mszą Świętą Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek wieczorem, a kończy się drugimi Nieszporami pierwszej niedzieli wielkanocnej. Wspomniane wyżej dni są uprzywilejowane w liturgii, były niegdyś takimi w tradycji ludowej, rodzinnej, szczególnie wiejskiej, w ludowych zwyczajach. Dlatego też zwrócimy naszą uwagę na niektóre z nich.

W dniu tradycyjnego wyciszenia nie sprawuje się mszy świętych. Główny ołtarz pozostaje obnaĹźony. Przez cały dzień trwa adoracja Chrystusa złoĹźonego do grobu. Zgodnie ze starym polskim obyczajem przy symbolicznej mogile Zbawiciela czuwa warta — ministranci, harcerze, na wsiach niekiedy takĹźe straĹźacy w galowym umundurowaniu. Wierni przychodzą do świątyń, w ktĂłrych kapłani błogosławią pokarmy przeznaczone na świąteczny stół, czyli tzw. święcone (święconkę) — kończy się przecieĹź czas postu. Modlitewna zaduma panuje do późnych godzin popołudniowych.

Wielki Piątek to przede wszystkim liturgia KrzyĹźa. Wszystko zaczyna się od wejścia celebransa. W kościele jest cisza, nic się nie śpiewa na wejście. Celebrans pada na twarz przed ołtarzem i następuje dłuĹźsza chwila milczenia. Całe zgromadzenie klęczy, jest to chwila intensywnej, skupionej modlitwy. Tajemnicy Wielkiego Piątku nie da się wyrazić słowami, trzeba pomilczeć, trzeba się bardzo uniĹźyć przed Panem Bogiem. Postawy celebransa i zgromadzenia jasno to wyraĹźają. Później od razu odmawia się modlitwę na rozpoczęcie, nawet bez pozdrowienia „Pan z wami” i następuje Liturgia Słowa, ktĂłrej centrum stanowi uroczyste czytanie Męki Pańskiej.

Niedziela Palmowa obchodzona jest w całej Polsce tłumnie i uroczyście. Dawniej w tym dniu inscenizowano triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Obrzęd polegał albo na procesjonalnym obchodzeniu kościoła wewnątrz lub na zewnątrz, albo — w mieście — na przejściu z jednego kościoła, symbolizującego GĂłrę Oliwną, do drugiego kościoła, ktĂłry wyobraĹźał Święte Miasto. Głównym aktorem spektaklu była figura Pana Jezusa na osiołku umieszczona na wĂłzku; dziś taką figurę pochodzącą z Szydłowca moĹźna oglądać w krakowskim Muzeum Narodowym. W Krakowie platformę z Chrystusem na osiołku ciągnęli rajcy miejscy — była to bowiem funkcja wielce zaszczytna — dzieci zaś rzucały kwiaty i palemki przed nadjeĹźdĹźającą figurą i wołały: „Hosanna na wysokościach". Nadto uczniowie szkół parafialnych i kolegiĂłw recytowali wierszowane opowieści o wjeĹşdzie Chrystusa do Jerozolimy i Jego przyszłej męce, a po nich rymowanki o poście, śledziu, kołaczach wielkanocnych i o szkolnych kłopotach.

Święto obchodzone w Kościele 2 lutego zmieniło swoją nazwę. Dawniej liturgia mówiła o Oczyszczeniu Najświętszej Maryi Panny (40. dzień od narodzenia Jezusa), czym nawiązywała do święta spotkania i święta oczyszczenia w tradycji starotestamentalnej i chrześcijańskiej.
Od IV wieku w Jerozolimie święto to przeĹźywano jako „Spotkanie Pańskie”, co w języku greckim brzmi: Hypapante czy teĹź Hypanathesis tou Kyriou. Oznacza to, Ĺźe Chrystus przez swoje „wejście w świat” spotyka się ze wszystkimi ludĹşmi. Przez pośrednictwo Jezusa, Maryi i św. JĂłzefa - w tym spotkaniu w świątyni jerozolimskiej - „dokonało się” juĹź w zarodku „wszechspotkanie Boga z ludĹşmi i ludzi pomiędzy sobą”. W tych słowach moĹźemy tylko „dotknąć” tajemnicy przyszłego, eschatologicznego spotkania w Nowym Jeruzalem (por. Ap 21,1-4).