 
„Gdybym mówiÅ‚ jÄ™zykami ludzi i aniołów, a nie byÅ‚oby we mnie miÅ‚oÅ›ci,
stałbym się podobny do miedzi brzęczącej lub cymbału dźwięczącego.
Gdybym posiadał także dar prorokowania
i poznał wszystkie tajemnice i wszelką wiedzę,
a wiarę miałbym taką, że góry bym przenosił,
lecz nie miałbym miłości, byłbym niczym.
Gdybym też rozdał wszystko co posiadam
i ciało wydał na spalenie,
a nie miaÅ‚bym miÅ‚oÅ›ci, niczego bym nie zyskaÅ‚” (w. 1-3).
Nawet najbardziej heroiczny czyn nic nie znaczy bez miłości. Ona jest sensem dobra i ofiary. Ona jest miarą naszego człowieczeństwa i gwarantem udziału w życiu Boga.
Przychodzimy do Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego, aby doświadczyć Jego Miłości i nauczyć się, że nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś oddaje swoje życie (por. J 15, 13). Jezus ukochał nas taką właśnie miłością.
Dnia 14 marca 2008r. odbyła się Droga Krzyżowa ulicami Niechłonina, w której licznie uczestniczyli parafianie.
 Â Stacja I
Miłość jest prawdą
Uczeni w Prawie i faryzeusze wydali wyrok. Jezus stał się zbyt popularny i wpływowy; zagrażał ich pozycji społecznej. Nieraz demaskował ich obłudę i fałszywą moralność, w której skrupulatne wypełnianie przepisów Prawa nie wypływało z głębi serca kochającego Boga.
Podburzony tłum wydał wyrok, bo ktoś powiedział, że należy zabić Nazarejczyka. A w tłumie nie trzeba przecież samemu podejmować decyzji, opowiadać się za prawdą. Zawsze zrobi to ktoś inny. W tłumie łatwiej jest krzyczeć, jak wszyscy, że niewinny jest winien, a zbrodniarz to anioł.
Piłat wydał wyrok? Przecież umył ręce na znak, że nie ponosi odpowiedzialności za wyrok skazujący. Woda obmyła jednak tylko ręce. W duszy pozostało znamię decyzji o utrzymaniu posady za cenę śmierci Niewinnego.
A Jezus stał pokorny, bo znał prawdę swojej miłości: nie zazdrościł wpływów, nie chwalił się dobrem które czynił, nie wynosił się swoją królewską godnością.
Jezu niesłusznie skazany, naucz mnie, że miłość nawet wobec kłamliwych oskarżycieli nie zazdrości, nie przechwala się, nie jest zarozumiała (w. 4bcd).
 Stacja II
Miłość wszystko okrywa milczeniem (w. 7a)
Jezus przyjmuje krzyż: zwykły, ciężki, szorstki, twardy... Jak miłość, która nie jest przelotna, na chwilę, tylko dla przyjemności; jak miłość w zdrowiu i chorobie, w dobrej i złej doli, aż do śmierci.
Jezus krzyż przyjmuje i mówi: „Tak kocham – wiernie i bez sprzeciwów, gdy boli!” On krzyża nie zrzuca na cudze ramiona, lecz w milczeniu bierze go na siebie. Chce mieć w nim swój peÅ‚ny udziaÅ‚. Bo nie ten kocha prawdziwie, kto jest krzykliwym widzem miÅ‚oÅ›ci, a w trudnej chwili może jÄ… „wyÅ‚Ä…czyć”. MiÅ‚ość krzyża siÄ™ nie boi, bo krzyż – to jej drugie imiÄ™.
Jezu, z cichą zgodą krzyż przyjmujący, rozpal w nas miłość, która wszystko okrywa milczeniem.
 Stacja III
Miłość wszystkiemu ufa (w. 7c)
Jezus podjÄ…Å‚ krzyż. RuszyÅ‚ drogÄ… ku Golgocie, lecz nie uszedÅ‚ daleko. UpadÅ‚. SchyliÅ‚ siÄ™ tak boleÅ›nie, aby podnieść z ziemi wszystkie miÅ‚oÅ›ci leżące na bruku: miÅ‚oÅ›ci porzucone, ostygÅ‚e; miÅ‚oÅ›ci chore i Å›lepe; miÅ‚oÅ›ci skrzywdzone i te krzywdzÄ…ce; miÅ‚oÅ›ci zniewalajÄ…ce i okrutne przez zazdrość... Jezus nie brzydzi siÄ™ żadnÄ… z nich – wszystkie przytula do krzyża i podnosi z ziemi.
W każdej niedoskonałej miłości jest przecież jakaś tęsknota, aby była tą jedyną, prawdziwą, do końca. Jezus zbiera wszystkie te tęsknoty, podnosi z szacunkiem jak okruchy chleba. Powstaje z krzyżem pełnym ułomnych ludzkich miłości, bo chce je obmyć i uzdrowić; chce je zanurzyć w źródle, które tryska z Jego serca. Miłość na Golgocie zwycięży, a w niej zwycięży każdy okruch miłości, w którą człowiek wierzy.
Jezu, Królu miłości, nawet w porażce chorą mą miłość niosę do Ciebie, bo miłość wszystkiemu ufa.
 Stacja IV
Miłość wszystko przetrzyma (w. 7d)
Któż lepiej nauczy miłości niż matka? Jezus spełnia na krzyżowej drodze tę miłość, której Mistrzynią była Mu na ziemi Maryja. Stąd komunia serc, stąd miłość aż do krzyża, do krwi.
Zjednoczenie Matki i Syna w cierpieniu opiera się na ogromnym szacunku. Maryja cierpi z Synem, chciałaby odjąć mu bólu, lecz szanuje prawo Syna do cierpienia. Godzi się z wolą Bożą, która przewidziała mękę i śmierć Jezusa dla zbawienia świata. Matka jest obecna przy cierpiącym Synu. W tej miłującej obecności dojrzewa owoc zbawienia.
Trudno zgodzić się na cierpienie kogoś bliskiego. Robimy wszystko, aby oddalić od niego ból. I tak trzeba. Bywają jednak cierpienia, do których każdy ma prawo, bo bez nich nie dojrzeje, nie zrozumie, nie wzrośnie... Wtedy trzeba zgodzić się na nie i miłującą obecnością towarzyszyć cierpiącemu, aż dojrzeje w nim owoc zbawienia.
Jezu, nie proszę byś mnie i moim bliskim ujął koniecznego cierpienia. Proszę o miłość, która wszystko przetrzyma.
 Stacja V
Miłość jest szlachetna (w. 4a)
Szymon z Cyreny nie planował udziału w pochodzie skazańców. Trzeba było go aż zmusić, aby pomógł Jezusowi. Trudno się dziwić, bo któż chciałby pomagać zbrodniarzowi? Czy Szymon wiedział, że Jezus jest niewinny? Może bał się, że ludzkie języki na zawsze połączą go z tym Skazańcem...
Czy wolno pomagać złoczyńcy, świadczyć miłość krzywdzicielowi? A może ten, komu wahamy się pomóc, bo został okrzyknięty winowajcą, w rzeczywistości jest ofiarą, jak Jezus? Jakiego przymuszenia potrzeba, aby zdobyć się na dobro?
Jezu, nie chcę rozsądzać kto winien, a kto nie. Abym nie bał się kochać odrzuconych, rozpal we mnie miłość, która jest szlachetna.
 Stacja VI
Miłość nie szuka siebie (w. 5b)
Weronika ujrzała człowieka, który cierpi. Nie dbając o własne bezpieczeństwo, chustą odważnej miłości otarła twarz Jezusowi.
Miłość żyje, kiedy jest wyrażana, kiedy jest okazywana odważnie. Miłość zawsze prowadzi od siebie do drugiej osoby, zawsze jest darem z siebie. Nigdy nie przywłaszcza sobie prawa do kogoś.
Odważna w okazywaniu miłość, maluje w sercu oblicze osoby kochanej, jak twarz Jezusa na chuście Weroniki. Bóg nosi w swoim sercu oblicze ludzkości, umiłował nas przecież odważnie: aż do krzyża swojego Syna, aż do Jego śmierci.
Jezu, który nosisz w sercu moje oblicze, naucz mnie odwagi Weroniki; naucz mnie miłości, która nie szuka siebie.
 Stacja VII
Miłość jest cierpliwa (w. 4a)
Jezus znowu upada, lecz także kolejny raz powstaje. Ile upadków, tyle podźwignięć z ziemi; ile porażek, tyle decyzji, aby iść dalej; ile zagubień, tyle powrotów. Skąd brać siły do takiego życia? Tylko miłość jest wystarczająco cierpliwa. Ona nie notuje ilości popełnionych błędów, ani nie określa limitu powrotów. Taką miłością kocha nas Bóg.
Jezus powstający z kolejnego upadku uczy także cierpliwej miłości do siebie samego. Choć upadam, nie jestem przecież swoim upadkiem. Zawsze mogę powstać, zawrócić, iść dalej... Bóg daje mi łaskę, bym powstał; zawsze daje mi kolejną szansę. Dlaczego więc sam sobie miałbym odmawiać tej szansy?
 Jezu wytrwały w powstawaniu, wlej we mnie wiarę w miłość Boga, który zawsze przygarnia powracających; pomóż mi tak kochać siebie samego, bym nigdy nie odbierał sobie prawa do powstania z kolejnego upadku. Przecież miłość jest cierpliwa.
 Stacja VIII
Miłość nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz raduje siÄ™ prawdÄ… (w. 6)
Jezus spotkał na drodze krzyżowej kobiety, które płakały nad dokonującą się niesprawiedliwością. Współczuły Skazańcowi i Jezus z pewnością docenił ten odruch ludzkiej solidarności.
Jednak samo współczucie nie jest jeszcze miłością. Nie ten kocha prawdziwie, kto tylko łzy wylewa. Miłość cierpi z powodu niesprawiedliwości, lecz jednocześnie prowadzi do prawdy, która wyzwala. Miłość szuka prawdziwego dobra, nie samej tylko pociechy.
Jezus podczas swej męki okazuje płaczącym kobietom miłość, która jest prawdą. Mówi, że należy płakać nad ubóstwem własnego serca; wylewać łzy skruchy nad życiem, które nie dostrzega prawdy o sobie; współczuć nędzy, która wzrusza się losem biedaków, by uciec od poznania stanu własnej duszy.
Jezu, kochający człowieka prawdziwie, daj memu sercu oczy patrzące z miłością, która nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz raduje się prawdą.
 Stacja IX Miłość nigdy nie ustaje (w. 8a)
Kolejny upadek Jezusa, kolejna bolesna porażka. Oto leży na ziemi zdruzgotany miłością, lecz nie zniechęcony.
Trudna jest miÅ‚ość wierna – chwila po chwili. Ciężka jest miÅ‚ość nieodwzajemniona. ZniechÄ™ca bardzo – miÅ‚ość samotna. Powala na ziemiÄ™ – miÅ‚ość zraniona. Jezus upadajÄ…c, nie ginie jednak pod krzyżem. MiÅ‚ość przywiodÅ‚a Go na drogÄ™ krzyżowÄ… i miÅ‚ość staje siÄ™ siÅ‚Ä…, aby mógÅ‚ dojść na GolgotÄ™. Ta sama miÅ‚ość, która druzgocze, czyni Go mocnym, aby pójść dalej. Jezus powstaje wÅ‚aÅ›nie dlatego, że kocha. I idzie, by ukochać do koÅ„ca.
Jezu, niech w zniechęceniach czerpiemy siłę z miłości, która nigdy nie ustaje.
 Stacja X
Miłość nie postępuje nieprzyzwoicie (w. 5a)
Na szczycie Golgoty Jezus dopeÅ‚nia swojej ofiary. Å»oÅ‚nierze zdzierajÄ… z Niego szaty. NadszedÅ‚ czas, aby na oÅ‚tarzu miÅ‚oÅ›ci zÅ‚ożyć nawet ludzkÄ… godność i wyzbyć siÄ™ prawa do czci przynależnej każdemu. Jezus godzi siÄ™ na to, bo chce odkupić wszystkie grzechy i krzywdy Å›wiata. Bierze wiÄ™c na siebie każdy brak miÅ‚oÅ›ci i szacunku, każdÄ… podeptanÄ… godność. One wÅ‚aÅ›nie sÄ… haniebnÄ… nagoÅ›ciÄ… ludzkoÅ›ci. Zaradzić jej może jedynie miÅ‚ość – czysty dar z siebie. Jezus oddaje siebie do koÅ„ca, aby okryć tÄ™ nagość Å›wiata, bo „miÅ‚ość zakrywa wiele grzechów” (1P 4, 8).
Jezu, Obrońco naszego człowieczeństwa, niech wszyscy ludzie uwierzą, że miłość nie postępuje nieprzyzwoicie.
 Stacja XI
Miłość nie wybucha gniewem (w. 5c)
Jezus pozwala przybić się do krzyża. Nie dochodzi swoich praw, nie buntuje się, nie przeklina swoich krzywdzicieli. Miłość pozwala się ukrzyżować, bo wierzy w swoje ostateczne zwycięstwo.
Cierpienie odbiera nam siÅ‚y, stajemy siÄ™ rozdrażnieni, Å‚atwo nas zdenerwować. Ból przybijanego do krzyża Jezusa, który nie paÅ‚a nienawiÅ›ciÄ… do oprawców, zmusza nas do postawienia sobie pytania: skÄ…d bierze siÅ‚y, by tak znosić cierpienie? Odpowiedź jest wciąż ta sama: bo kocha. MiÅ‚ość daje Mu siÅ‚y, aby bez buntu przyjąć cierpienie. MiÅ‚ość – także do tych, którzy Go krzyżujÄ…. W miÅ‚oÅ›ci nie ma pragnienia zemsty, odwetu.
Jezu, pokorny w czasie krzyżowania, niechaj cierpiący odnajdują siłę w miłości, która nie wybucha gniewem.
 Stacja XII
Miłość wszystkiemu wierzy (w. 7b)
Jezus umiera na krzyżu. Zawieszony nad ziemiÄ… – jako wyklÄ™ty z ludzkiego rodu, jeszcze nie w niebie – bo Å›mierć zwleka. PomiÄ™dzy ziemiÄ… a niebem – samotny. Już wszystko dokonaÅ‚, aby przekonać Å›wiat o miÅ‚oÅ›ci Ojca. Wszystko już ofiarowaÅ‚: uniżenie Boga, gdy staÅ‚ siÄ™ CzÅ‚owiekiem, życie wypeÅ‚nione gÅ‚oszeniem dobrej nowiny, swoje CiaÅ‚o i Krew w Wieczerniku i podczas mÄ™ki, MatkÄ™ swojÄ…, teraz także wÅ‚asnego ducha zÅ‚ożonego w rÄ™ce Ojca dla życia każdego czÅ‚owieka.
Jezus jest hojnym dawcą, nie liczy się z kosztami. Rozdaje swoją miłość bez żyrantów, bez poręczeń majątkowych. Bóg kocha za darmo i wierzy w człowieka, że przyjmie tę miłość, że tę miłość pokocha.
Jezu umierający, pomóż mi przyjąć dar Twego zbawienia. Niech spełni się miłość, która wszystkiemu wierzy.
 Stacja XIII
Miłość nie liczy doznanych krzywd (w. 5d)
CiaÅ‚o Jezusa zdjÄ™to z krzyża i oddano Matce. Maryja, tulÄ…c martwego Syna dopeÅ‚nia „fiat” wypowiedziane kiedyÅ› w Nazarecie. „Niech mi siÄ™ stanie wedÅ‚ug twego sÅ‚owa” – SÅ‚użebnica PaÅ„ska w zwiastowaniu, SÅ‚użebnica PaÅ„ska wobec Å›mierci Syna. Zawsze zachowujÄ…ca w swym sercu Boże dzieÅ‚a: te radosne i te bolesne; zachowujÄ…ca w sercu, bez prowadzenia rachunku swoich zasÅ‚ug i boleÅ›ci; rozważajÄ…ca je w swoim sercu, bez pychy z powodu swojego wyniesienia i bez upominania siÄ™ o wynagrodzenie cierpienia.
Miłość nie prowadzi rachunkowości, zawsze jest dawaniem.
Matko nad zwłokami Syna, niechaj bez zastrzeżeń przyjmę prawdę, że miłość nie liczy doznanych krzywd.
 Stacja XIV
Miłość potrafi oczekiwać
Martwego Jezusa namaszczono niedokładnie i pogrzebano w pośpiechu. Zatoczony kamień zakończył długą mękę i krótki pogrzeb. Taki koniec drogi Jezusa ujrzały ludzkie oczy. Ale oczy człowieka nie widzą dokładnie, dostrzegają jedynie skrawek rzeczywistości, nie są w stanie uchwycić doskonałości.
Bóg w grobie – absurd, który byÅ‚ rzeczywistoÅ›ciÄ…. Bóg w grobie – absurd, który jest wykrzyknikiem: Uważaj, czÅ‚owieku! Nie wszystko rozumiesz, nie dostrzegasz wszystkiego!
Å»ycie wielokrotnie stawia nas wobec takich wykrzykników: Å›mierć dziecka, cierpienie niewinnych... Tylko miÅ‚ość, która umie czekać, bÄ™dzie Å›wiadkiem zmartwychwstania. Tylko miÅ‚ość, która umie czekać, pozna prawdÄ™ o rzeczach niepojÄ™tych i wydarzeniach niezrozumiaÅ‚ych. Bóg w grobie – to jeszcze nie koniec.
Jezu, Tajemnico skalnej pieczary, daj mi miÅ‚ość wiÄ™kszÄ… od niedowidzenia mej wiary. Bo „kiedy nadejdzie, to, co doskonaÅ‚e, zaniknie to co częściowe.
Teraz widzimy jak w zwierciadle, niewyraźnie,
potem będziemy oglądać twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części,
potem poznam tak, jak sam zostaÅ‚em poznany” (w. 10.12).
Zakończenie
Panie Jezu, rozważanie Twojej męki i śmierci jest zawsze szkołą miłości. Pomóż mi do niej dorastać; pomóż mi wierzyć i odczuć, że to z miłości do mnie oddałeś swoje życie; napełnij mnie nadzieją, że odwieczna miłość Trójcy św. stanie się moim udziałem w wieczności.
Dziękuję Ci, Jezu, za Twoją miłość. Chcę miłością na nią odpowiedzieć.
„Teraz wiÄ™c trwajÄ… wiara, nadzieja i miÅ‚ość – te trzy.
Z nich zaÅ› najwiÄ™ksza jest miÅ‚ość” (w. 13).
A potem, w wieczności, pozostanie już tylko Miłość.
W rozważaniach wykorzystano Pieśń o miłości z 1 Kor 13 w tłum. o. Adama Sikory OFM
 materiały zaczerpnięte ze strony
http://isidorus.net/pl/modules.php?name=News&file=article&sid=199
|
